Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

La Grèce ou le sens du tragique

Πως είδε ένα γαλλικό περιοδικό την νίκη της Εθνικής και ως προγνωστικό για τον αποψινό αγώνα. Ο Δίας θα κάνει το χρέος του (Lala to)
Η ΕΛΛΑΔΑ ή ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΙΚΟΥ
Του Thibaud Leplat
Μετάφραση Βασίλης Μάστορης

Η Ελλάδα ή το νόημα του τραγικού
Κάθε μεγάλη διοργάνωση το ίδιο παραμύθι. Ποτέ δεν είναι φαβορί. Παρόλα αυτά είναι από τους λίγους Ευρωπαίους να έχουν προκριθεί για τους οκτώ της τελικής φάσης. Γιατί λοιπόν; Γιατί κανείς δεν θέλει την Ελλάδα;
Είναι καιρός να ζητήσουμε από τον αναγνώστη να επιδοθεί στην ονειροπόληση. Φανταστείτε ότι καταλαβαίνετε αυτό το αλφάβητο και αυτή τη γλώσσα με τους γνωστούς ήχους - το σφύριγμα των Πορτογαλλικών, την ένταση των γαλλικών, την αυστηρότητα των γερμανικών. Τώρα κοιτάξτε τον κόσμο σαν να είχατε γεννηθεί σε ένα νησί της Μεσογείου. Σαν να ζούσατε απέναντι από τη Λιβύη και την Τουρκία, αλλά να είσαστε η καρδιά της Ευρώπης, το συναισθηματικό κέντρο της. Θα είσαστε οι εφευρέτες όλων αυτών των πραγμάτων που δεν λένε τίποτα στους εμπόρους της παγκοσμιοποίησης, αλλά που διαμορφώνουν την ανθρώπινη κοινότητα: του θεάτρου, της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας, των παιχνιδιών. Θα σας περίπαιζαν γι΄αυτές τις απολαύσεις όπως και θα έκαναν πλάκα με εσάς, την ομάδα σας την τόσο μικρή, την τόσο μίζερη. Θα έλεγαν και θα ξαναέλεγαν ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου κατά τη διάρκεια των τελευταίων είκοσι ετών - το δικό σας, η νίκη στο Euro 2004 - ήταν μόνο ένα θλιβερό ατύχημα της ιστορίας, ένας τρόπος για να γυρίσουμε τους μετρητές στο μηδέν. Είχατε κερδίσει το Ευρωπαϊκό, είχατε κερδίσει τους καλύτερους, είχατε επιδείξει ψυχραιμία τρομακτική. Βεβαίως. Αλλά θα προτιμούσαμε να κατατάξουμε αυτό το συμβάν κάτω από τη στοίβα  των αναμνήσεων για να το ξεχάσουμε όσο πιο ευσυνείδητα γίνεται. Ωστόσο, χθες το βράδυ, δώσατε ένα μάθημα από αυτά που δεν σβήνονται έτσι εύκολα. Είχαμε ξεχάσει σε αυτό το παγκόσμιο, όπου άμυνες των πέντε παικτών είχαν εγκλωβίσει κάθε απόπειρα διάκρισης, ότι ο ενθουσιασμός και η ανιδιοτέλεια αποτελούν εξίσου αξιοθαύμαστα χαρακτηριστικά. Τα ευρωπαϊκά έθνη είχαν πέσει το ένα μετά το άλλο. Εκτός από την Ελλάδα. Και η Ελλάδα, είμαστε εμείς.
Ο Έλληνας Zlatan

"Ο μεγάλος κίνδυνος δεν θέλει άντρα άκαρδο," τραγουδούσε στους ήρωες ο Πίνδαρος (Ολυμπιόνικος). Δεν θέλει όμως ούτε συνηθισμένα επίθετα. Η ομορφιά αυτής της Ελλάδας αρχίζει με την ποιητική του φύλλου αγώνα : Σωκράτης Παπασταθόπουλος, Παναγιώτης Ταχτσίδης Κώστας Κατσουράνης Θεοφάνης Γκέκας μας θυμίζουν τους μυθικούς  Άγγελο Χαριστέα, Αντώνη Νικοπολίδη, Θοδωρή Ζαγοράκη, Ζήση Βρύζα. Έχουν την ίδια λευκή φανέλα πλαισιωμένη από το σταυρό και ο Γιώργος Καραγκούνης είναι ακόμα εκεί για να μεταδώσει τη συναισθηματική κληρονομιά των ηρώων του 2004. Δέκα χρόνια μετά, όπως τον καταραμένο Χαριστέα και το προδότικο πρόσωπό του, κανείς δεν θέλει το Γιώργο Σαμαρά, αυτή τη φθαρμένη όψη και τον τρόπο που ελέγχει τη μπάλα δεν έχει σημασία πως αλλά που πάντα ξεφεύγει από τη δύσκολη κατάσταση χάρη σε μια ενέργεια συχνά άσχημη, αλλά που ήταν ο μόνος ικανός να εκπλήξει τον άμεσο αντίπαλό του. Στην περίπτωση του Σαμαρά, ποτέ δεν ξέρεις αν πρέπει να χαιρετίσεις το μεγάλο τεχνίτη, τον ικανό να να κατεβάσει ποιος ξέρει ποια μπάλα από τον ουρανό ή τον επιδέξιο αγύρτη, το μόνο ταλέντο του οποίου είναι αυτό της τύχης και της ευκαιρίας. Μαζί με τους Pipo Inzaghi, Davor Šuker και Miroslav Klose, είναι μέρος αυτής της μυστικής αδελφότητας παικτών θυμάτων της εμφάνισής τους. Αν είχε λίγο περισσότερο φινέτσα, θα είχαμε δει σε αυτόν έναν Έλληνα Zlatan ή ένα είδος Edin Džeko με καστανή γενειάδα. Έχει όμως πάρα πολύ μεγάλα πόδια, πάρα πολύ μεγάλη πλάτη και αυχαίνα υπερβολικά ευθυτενή όταν τρέχει για να του αναγνωρίσει κανείς την παραμικρή κομψότητα. Ο Σαμαράς είναι το είδωλο της Σέλτικ και το νούμερο 7 της Ελλάδας. Τελεία.
Η Κανονική ομάδα
Αλλά υπάρχουν ομάδες και  παίκτες των οποίων η αναγνωρισιμότητα υπερβαίνει κατά πολύ το ζήτημα του παιχνιδιού ή του ταλέντου. Σε αυτή ακριβώς την έλλειψη brio, σε αυτή την τέχνη να υποφέρουν καλλιτεχνικά και με ύφος τις κόκκινες κάρτες, τη συνδυασμένη άμυνα και τις αντεπιθέσεις από αμυντικούς με πρόσωπα δολοφόνων ξαναβρίσκουμε το επαρχιακό ποδόσφαιρο σε μας, αυτό που παίζεται στην άσφαλτο, που σταματά μόνο όταν ο ήλιος δύσει, αυτό το ποδόσφαιρο, που πρέπει να μάθεις να στέκεσαι όρθιος με κίνδυνο να ποδοπατηθείς από ένα μεγαλύτερο ή πιο περήφανο από εσένα. Γιατί λοιπόν, αν και μας μοιάζει τόσο, κανείς δεν θέλει την Ελλάδα στο ποδόσφαιρο;  Ίσως γιατί μέσα στις άσπρες της φανέλες και μέσα από τον τρόπο αυτό να τα καταφέρει κανείς μόνο με την αποφασιστικότητα να μην πεθάνει, μέσα από αυτό το πείσμα να μην υποκύψει ποτέ στη μόδα και να ζει πάντα αργά, μας μοιάζει υπερβολικά πολύ, σε εμάς, τους κανονικούς. Ποτέ δεν προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο για να θαυμάσεις ή να εκθειάσεις. Η παρουσία της και μόνο ασκεί πάνω μας κάτι σαν απειλή, υπεράνω των ωραίων μας αγώνων. Αν από καιρό σε καιρό, με τη χάρη μιας χειρονομίας, ενός γκολ ή μιας εξαιρετικής συγκίνησης, οι άλλες ομάδες μας προσφέρουν ψήγματα του απόλυτου ή ίχνη ιδιοφυΐας, η Ελλάδα μας δίνει πάντα ό,τι υπόσχεται: το πείσμα και τη θυσία. Ποτέ δεν είχε καμία άλλη φιλοδοξία από το να πολεμήσει χωρίς έλεος. Ούτε για  λογαριασμό της, ούτε για λογαριασμό τρίτων.
Η Οργή του Σαμαρά
Δύο τραυματισοί μέσα σε είκοσι λεπτά, μια διακοπή, 2 οριζόντια δοκάρια, 1 κάθετο, η Ακτή Ελεφαντοστού, που ισοφάρισε δέκα λεπτά πριν από τη λήξη, με μέσο όρο ηλικίας άνω των 30 ετών, η Ελλάδα επιτέλους θα έχανε. Αναπνεύσαμε. Ωστόσο, βαθιά μέσα μας, το ξέραμε. Αυτό το παιχνίδι χθες το βράδυ ήταν φτιαγμένο γι 'αυτούς. Η Ελλάδα θα κέρδιζε, απλά έπρεπε να περιμένει το τέλος του χρόνου, όταν ο κύβος ερρίφθη. Είχαμε διαισθητικά μαντέψει ότι οι συνθήκες αυτής της συνάντησης ανήκαν στην εποποιία και την κάθαρση. Όπως και στα βιβλία του Ομήρου, οι θεοί μάταια θα συγκεντρώνονταν σε έκτακτη συνέλευση με το Δία να απαιτεί να παραμείνουν ουδέτεροι, δεν θα μπορούσαν τελικά να συγκρατηθούν και να μην πάρουν μέρος σε αυτή την εξαίσια μάχη σώμα με σώμα και να μοιραστούν στις προτιμήσεις τους. Οι Έλληνες θα κέρδιζαν στο τέλος, το ξέραμε. Ένας Θεός θα έδινε την τελική έκβαση στο τέλος, μετά την τόση οδύνη, με το να τους λυπηθεί και να παρέμβει σε αυτή τη μάχη. Αυτός ήταν ο Δίας. Πήρε χθες το βράδυ τη μορφή ενός σφυρίγματος και αποκαλύφθηκε σε όλη του τη λαμπρότητα. Στο 93ο λοιπόν, ο Γιώργος Σαμαράς άρπαξε την μπάλα, την τοποθέτησε στο σημείο του πέναλτι και έβαλε τα χέρια του στους γοφούς του πριν από την εκτέλεση της εσχάτης των ποινών, χωρίς την παραμικρή ένδειξη δισταγμού. Στη συνέχεια σχεδίασε μια καρδιά με τα δάχτυλά του, σαν να ήθελε να υπενθυμίσει στον κόσμο ότι άνθρωποι θα νικούσαν, όχι οι θεοί. Κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου, έχουμε διαρκώς δύο ομάδες στην καρδιά. Τη μια επειδή είναι η δική μας. Την άλλη επειδή είναι η Ελλάδα



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου